Entlebucher jest najmniejszy ze wszystkich czterech ras szwajcarskich psów pasterskich przypisanych do II grupy według klasyfikacji FCI. Ze względu na swoje rozmiary uważany jest za rasę, która łatwo może przystosować się do mieszkania w mieście / w mieszkaniu, o ile zostanie zapewniona mu odpowiednia dawka ruchu.
Entlebucher – historia
Entlebucher pochodzi z doliny Entlebuch mieszczącej się w okolicach kantonów Lucerna i Berno w Szwajcarii. Pomimo że pierwsze opisy psa zwanego „Entlibucherhund” pochodzą z 1889 roku, to początkowo wszystkie osobniki tej rasy brane były za appenzellery. Dopiero w 1913 roku na wystawie w Langenthal profesor Heim, który był wielkim miłośnikiem szwajcarskich psów pasterskich, zobaczył cztery entlebuchery, które na podstawie opisów sędziowskich zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB) jako osobna rasa.
Wiele lat później, a dokładnie 28 sierpnia 1926 roku został założony Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch, który powstał z inicjatywy dr B. Kolbera jednak na pierwszy oficjalny wzorzec rasy, jej miłośnicy musieli czekać do roku 1927.
Entlebuchery stopniowo stawały coraz bardziej popularne i z biegiem czasu zostały docenione jako niezmordowane psy zaganiające.
Entlebucher – wygląd
Sylwetka entlebuchera jest zwarta i nieco wydłużona. Na pierwszy rzut oka psy te sprawiają wrażenie bystrych, bardzo ruchliwych i czujnych. Ich głowa jest proporcjonalna do tułowia, stosunkowo szeroka i lekko klinowata. Nos jest zawsze czarny i lekko wystający przed przednią krawędź warg.
Oczy entlebucherów są małe, okrągłe w ciemnobrązowym lub orzechowym kolorze. Spojrzenie jest żywe i przyjazne. Nie za duże, trójkątne uszy są natomiast wysoko osadzone i na końcach zaokrąglone. Kiedy pies jest pobudzony, unosi je lekko u nasady i ukierunkowuje do przodu.
Nie za długa szyja najmniejszego ze szwajcarskich psów pasterskich jest masywna i mocna. Grzbiet jest szeroki i stosunkowo długi. Zad lekko spadzisty, a klatka piersiowa szeroka i głęboka. Ogon entlebuchera jest naturalnej długości. U niektórych osobników występuje w formie szczątkowej.
Choć na pierwszy rzut oka entlebucher może być ciężki do rozróżniana od swojego kuzyna appenzellera to to, co na pewno odróżnia obie rasy od siebie, to wzrost – entlebuchery są zdecydowanie niższe, a ich wzrost waha się w zakresie 44 – 50 cm u psów i 42 – 48 cm u suk.
Różnica występuje także w umaszczeniu obu ras. Entlebuchery mają typową dla szwajcarskich psów pasterskich kolorystykę, czyli czarną barwę podstawową z żółtymi lub rdzawobrązowymi i białymi znaczeniami, jednak u appenzellerów dopuszczalna jest także maść podstawowa w kolorze czekoladowym (hawana), co u entlebucherów uznawane jest za wadę dyskwalifikującą.
Entlebucher – charakter
Entlebucher przez niektórych uznawany jest za psa wymagającego mniejszego doświadczenia niż appenzeller. Niemniej tak samo jak on, jest on pełen temperamentu, pewności siebie oraz jest nieufny w stosunku do obcych. Oddany swojej rodzinie, posiada silne poczucie terytorialne i poważnie podchodzi do swojej roli jako stróża domostwa.
Jest także psem bardzo szybko uczący się i z przyjemnością współpracujący z właścicielem. Nie jest konfliktowy, a także zbytnio szczekliwy.
Entlebucher – zdrowie
Rasa cieszy się na ogół dobrym zdrowiem, jednak ma skłonności do niektórych chorób. Wśród nich możemy wymienić dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. PRA, czyli Postępujący Zanik Siatkówki, a także EUS, czyli Entlebucher Urinary Syndrome.
EUS jest to choroba układu moczowego spowodowana nieprawidłowością w budowie moczowodu, co jest uwarunkowane genetyczne. Może mieć ona różne nasilenie i objawiać się od minimalnych stanów klinicznych, jak nietrzymanie moczu, po ciężkie przypadki, które doprowadzają do niewydolności nerek i mogą skończyć się śmiercią zwierzęcia.
Na szczęście przy odpowiednio wczesnym zdiagnozowaniu EUS i odpowiedniej reakcji w większości przypadków problem udaje się rozwiązać, a pies może cieszyć się dalej długim i szczęśliwym życiem.
Entlebucher – pielęgnacja
Entlebucher wymaga jedynie podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych i zadbanie o stan uszu, pazurów i zębów.
Entlebucher – dla kogo?
Entlebuchery to wesołe i żywiołowe psy potrzebujące dużej dawki ruchu oraz zajęć, w których będą mogły wykazać się również swoją pojętnością i zaangażowaniem. W związku z tym rasa ta będzie idealnym kompanem dla osób aktywnych i mogących sprostać takim wymaganiom.
Entlebuchery mogą więc być wesołymi ulubieńcami całej rodziny lubiącej różne formy aktywności, mogą też razem ze swoim właścicielem uprawiać psie sporty, do których mają predyspozycje. Sprawdzą się także idealnie jako towarzysze na różnych wycieczkach czy to pieszych, czy rowerowych.