Co sprawiło, że przodkowie buhunda norweskiego, byli cenionymi przez Wikingów, towarzyszami podróży i podbojów, a także wszechstronnymi pomocnikami w gospodarstwie? Można przypuszczać, że waleczni Norwegowie cenili te psy przede wszystkim za ich niesamowitą uniwersalność, odwagę, posłuszeństwo, chęć do pracy i nauki oraz przywiązanie do właściciela. Dzięki tym cechom psy te mogły pomagać w gospodarstwie, na polowaniu, pełnić rolę stróża oraz być użytecznymi towarzyszami w wyprawach morskich i lądowych.
Buhund norweski – historia
Buhund norweski był cenionym psem gospodarskim używanym zarówno przy hodowli bydła, jak i reniferów i świń. Był również używany do polowań. Swego czasu w wielu obszarach Norwegii nie było gospodarstwa, po którym nie biegałby przedstawiciel tej rasy lub ich mieszanki.
Przodkowie obecnych buhundów norweskich byli cenieni również przez Wikingów. Szczątki psów w typie rasy zostały znalezione w wykopaliskach z około 900 roku naszej ery w Gokstad w Norwegii, gdzie otworzono jeden z grobów Wikingów.
Wielkim entuzjastą tych psów był także John Saeland. To właśnie z jego inicjatywy, w latach dwudziestych XX wieku, buhundy po raz pierwszy pojawiły się na wystawie psów. Klub rasy powstał jednak dopiero w 1939 roku, a jego prezesem został Toralf Raanaas.
Pierwszym psem, który został oficjalnie zarejestrowany jako norweski buhund był samiec o imieniu Flink. Uchodził on za doskonałego przedstawiciela rasy, a w oparciu o jego sylwetkę, został utworzony wzorzec. Miał on mocną, zwartą budowę ciała i krótki, prosty grzbiet. Oprócz idealnych proporcji, Flint był znany również jako wspaniały reproduktor, który pozostawił po sobie liczne potomstwo.
Buhund norweski – wygląd
Buhund norweski jest przedstawicielem grupy V FCI, czyli szpiców. Jego wysokość w kłębie waha się pomiędzy 43 – 47 cm u psów i 41 – 45 cm u suk. Waga to 14 – 18 kg psy i 12 – 16 kg suki. Sylwetka buhunda wpisuje się w kwadrat. Ma on również proste, stojące uszy, a ogon nosi ciasno zawinięty nad grzbietem.
Proporcjonalna głowa u psów tej rasy ma kształt klinowaty. Nos jest czarny, a oczy owalne o ciemnym kolorze. Uszy są średniej wielkości. Szyja buhundów jest mocna, o umiarkowanej długości. Grzbiet jest krótki, prosty i mocny. Zad powinien być jak najmniej opadający. Klatka piersiowa jest głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami.
Kończyny buhunda są mocne i dobrze umięśnione. Rasa ta porusza się lekko i bez wysiłku. Włos okrywowy jest obfity, twardy i gruby. Na głowie i kończynach stosunkowo krótki, na klatce piersiowej, z tyłu ud, na ogonie oraz szyi jest dłuższy. Podszerstek jest miękki i gęsty. Wyróżniamy dwie maści u psów tej rasy. Są to:
-
Pszeniczna (biszkoptowa) – umaszczenie może być od barwy jasnej po żółtawo-czerwoną. Dopuszczalna jest maska. Włos może być zakończony ciemnym odcieniem. Preferowany jest jasny, wyraźny kolor.
-
Czarna – porządna jest jednobarwność, bez brązowych refleksów.
Buhund norweski – charakter
Buhundy norweskie to psy energiczne, odważne i pracowite. Silnie przywiązują się do człowieka i są chętne do nauki i współpracy. Są miłymi i oddanymi psami rodzinnym. Wymagają jednak sporej dawki ruchu i aktywności. Mają również tendencję do bycia szczekliwymi. Dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, natomiast należy pamiętać, że mają rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego mniejsze zwierzęta takie jak koty, czy gryzonie, mogą stanowić dla nich wyzwanie.
Buhund norweski – zdrowie
Rasa ta cieszy się dobrym zdrowiem i żyje około 12 – 14 lat. Chorobami, które mogą występować w tej rasie to dysplazja stawu biodrowego/łokciowego, problemy z oczami np. postępujący zanik siatkówki (PRA) i zaćma. Czasami u niektórych przedstawicieli tej rasy zdarzają się także alergie pokarmowe.
Buhund norweski – pielęgnacja
Buhundy norweskie są łatwe w pielęgnacji. Wymagają jedynie regularnego szczotkowania szczególnie w okresach linienia (wiosna/jesień) oraz podstawowych zabiegów, jeśli chodzi o oczy, uszy i pazury.
Buhund norweski – dla kogo?
Buhund norweski najlepiej będzie się czuł na wsi lub na przedmieściach w gospodarstwie, lub domu z ogrodem. Jego potrzeba aktywności sprawia, że najlepiej sprawdzi się jako przyjaciel osoby aktywnej. Chęć współpracy i posłuszeństwo predysponują go także do psich sportów. Ze względu na miły temperament i przywiązanie do członków rodziny będzie także idealnym psem do towarzystwa dla aktywnej rodziny.
Nie powinien sprawiać większych problemów wychowawczych, choć jak w przypadku każdego psa, powinien być od małego socjalizowany i uczony podstawowych zasad życia pośród ludzi. Należy pamiętać również, że jest to rasa, która ma tendencję do bycia szczekliwą. Już od małego należy zwracać na to uwagę i nie dopuszczać do nadmiernego rozwinięcia tej cechy.