Irish Glen of Imaal to rasa mało znana poza swoja rodzimą Irlandią. Powstała na trudnych i jałowych terenach, gdzie używana była przede wszystkim do polowania na borsuki, lisy i wydry. Przez wiele lat była do przede wszystkim rasa użytkowa, rzadko goszcząca na ringach wystawowych, gdzie w tym samym czasie popularność zdobywała inna rasa z Irlandii, a mianowicie irish soft coated wheaten terrier.
Irish Glen of Imaal terrier – historia
Historia glenów wiążę się z doliną Glen of Imaal, która leży pośród gór Wicklow. To właśnie jej irish Glen of Imaal terriery zawdzięczają swoją nazwę. W XVI i XVII wieku ziemię te zostały podarowane przez koronę brytyjską żołnierzom, którzy zasłużyli się dla królestwa. Te jałowe i położone na uboczu tereny, trudne w uprawie i mało przyjazne do życia stały się domem dla kolejnych pokoleń. Rasa irish Glen of Imaal terrierów została rozwinięta w XVII i XVIII wieku i pomagała ówczesnej ludności w codziennych trudach.
Psy te wykorzystywane były przede wszystkim do polowania na borsuki, lisy i wydry. Pilnowały również bydła oraz tępiły gryzonie. Dodatkowo pełniły również bardzo nietypową rolę – w dawnych czasach były używane do obracania rożna, na którym piekło się mięso.
Twarde, odporne na przeciwności i nieustępliwe na polowaniu, gleny były przede wszystkim psami użytkowymi. Do 1966 roku, aby uzyskać tytuł championa, psy tej rasy musiały zaliczyć próby terenowe udowadniające ich użytkowość. Dopiero w późniejszych latach stały się również psami do towarzystwa.
Rasa ta jednak nigdy nie zdobyła międzynarodowej popularności i do dziś jest mało znana poza rodzimą Irlandią. Przez Irlandzki Kennel Club została oficjalnie uznana w 1934 roku.
Irish Glen of Imaal terrier – wygląd
Gleny to psy średniej wielkości, o masywnej i silnej budowie ciała. Osiągają do 35,5 cm w kłębie i 16 kg wagi w przypadku samców. Suki są nieco niższe i lżejsze. Gleny mają wydłużoną sylwetkę, a długość ich grzbietu jest większa niż wysokość w kłębie. Mają również mocne, ale krótkie nogi, a przednie łapy od nadgarstków wygięte są lekko na zewnątrz. Kończyny tylne są również mocne i silne.
Głowa glenów jest dość szeroka i mocna. Uszy są w kształcie płatka róży. Kiedy pies nadsłuchuje, unosi je lekko do góry. Ich oczy są brązowe, okrągłe i średniej wielkości. Szyja jest mocno umięśniona, a klatka piersiowa jest stosunkowo szeroka. Mocny u nasady ogon, pierwotnie był kopiowany w połowie długości.
Gleny posiadają włos średniej długości, szorstki w dotyku. Podszerstek jest jednak miękki. Wyróżniamy dwa typy umaszczenia:
- pręgowane niebieskie, bez nalotu czerni,
- od jasnego pszenicznego po złotorude przesianie.
Szczenięta o jaśniejszej sierści mają zazwyczaj maskę atramentowo-niebieską. Ciemniejsze znaczenia z wiekiem jaśnieją.
Irish Glen of Imaal terrier – charakter
Choć irish Glen of Imaal terriery potrafią być twarde, uparte i nieustraszone szczególnie w przypadku konfliktu z innym psem czy zwierzęciem, do swoich właścicieli i rodziny są miłymi, oddanymi i łagodnymi psami. Mają silnie rozwinięty popęd łowiecki, dlatego należy być ostrożnym w przypadku kontaktu z małymi zwierzętami. Gleny są nie tylko oddane rodzinie, ale również posłuszne i nieszczekliwe, co czyni je miłymi psami rodzinnymi.
Jak wszystkie teriery potrzebują odpowiedniej dawki ruchu jednak ze względu na swoją budowę zdecydowanie wolą długie, ale spokojniejsze spacery niż sprinty.
Irish Glen of Imaal terrier – pielęgnacja
Gleny jako rasa, która powstała w trudnych warunkach, musiała charakteryzować się odpornością i wytrzymałością. Poza sporadycznie zdarzającymi się problemami z alergią skórną i postępującym zanikiem siatkówki psy tej rasy cieszą się zazwyczaj bardzo dobrym zdrowiem i dożywają kilkunastu lat.
Irish Glen of Imaal terrier – pielęgnacja
Irish Glen of Imaal terriery choć są psami bardzo trudnymi w pielęgnacji, to jednak wymagają trymowania 2-3 razy w roku oraz regularnego szczotkowania. Ponadto należy dbać o stan ich uszu, oczu oraz pazurów.
Irish Glen of Imaal terrier – dla kogo?
Ten niewielki irlandzki terier nie ma wygórowanych potrzeb, dlatego sprawdzi się jako towarzysz zarówno dla osoby samotnej, jak i jako pies rodzinny. Jego niewielkie rozmiary i małe tendencje do szczekania sprawiają, że bez problemu odnajdzie się jako mieszkaniec bloku, o ile zapewnimy mu odpowiednią dawkę ruchu w postaci regularnych spacerów.
Jego budowa ciała i stosunkowo krótkie łapy nie czynią z niego wybitnego sportowca, jednak psy tej rasy lubią różnego rodzaju aktywności i na pewno będą zachwycone, mogąc towarzyszyć właścicielowi choćby w długich wędrówkach. Nie można jednak oczekiwać od nich wyjątkowej szybkości czy skoczności.
Należy też pamiętać, że ten niewielki psiak, jak każdy terier bywa nieustępliwy, a sprowokowany na pewno nie pozostawi tego bez odpowiedzi.