Z tą szwedzką rasą szpiców służącą niegdyś jako psy pasterskie wiąże się pewna do dziś, nierozwiązana zagadka. Mianowicie västgötaspets, czy inaczej szwedzkie vallhundy są spokrewnione genetycznie z angielskimi welsh corgi. Nietrudno zresztą w to uwierzyć, patrząc na przedstawicieli tej rasy.
Västgötaspets – historia
Nie wiadomo dokładnie skąd wzięło się spokrewnienie szwedzkiego vallhunda z angielskim welsh corgi. Wiadomo jednak, że historia rasy pochodzi jeszcze z czasów wikingów, więc być może to właśnie oni przywieźli z jednej ze swoich wypraw, angielskich przodków dzisiejszych västgötaspetsów. Badacze jednak są zgodni, że rasa rozwinęła się na terenie Szwecji. To tutaj przodkowie dzisiejszych vallhundów używani byli do pomocy przy wypasie bydła, jako psy stróżujące, a także szczurołapy.
W latach czterdziestych XX wieku rasa ta została odkryta przez hrabiego Björn von Rosen. Dokonał on spisu niewielkiej już wtedy populacji tych psów w hrabstwie Västergötland, a szczególnie w okolicach miasta Vara. Populacja ta została objęta programem hodowlanym, którego głównym prowodyrem był K.G. Zettersten. W ten sposób szwedzki vallhund został ocalony przed wyginięciem, które mu groziło ze względu na zmniejszenie zapotrzebowania na tego rodzaju psy. Szwecki Związek Kynologiczny uznał rasę w 1943 roku, nazywając ją początkowo szwedzkim psem pasterskim. W roku 1953 nazwa ta została zmieniona na västgötaspets.
Obecnie szwedzkie västgötaspetsy są cenione w swojej ojczyźnie jako psy rodzinne natomiast poza granicami kraju, są raczej mało znane i na pewno nie zyskały tak dużej popularności, jak welsh corgi.
Västgötaspets – wygląd
Szwedzkie vallhundy mają mocną budowę ciała i krótkie łapy. Są zdecydowanie dłuższe niż wyższe. Stosunek wysokości do długości tułowia wynosi około 2:3. Ich wysokość w kłębie waha się pomiędzy 31,5 – 34,5 cm u psów i 29,5 – 32,5 cm w przypadku suk. Waga wynosi pomiędzy 9 a 14 kg.
Głowa västgötaspetsów jest dość długa i kształtna. Widziana z góry, tworzy wyraźny, równy klin. Nos jest zawsze czarny, a średniej wielkości, ciemnobrązowe oczy są owalnego kształtu. Uszy natomiast są szpiczaste i stojące, okryte gładkim włosem. Tułów jest dobrze umięśniony, a zad szeroki i nieco opadający. Długa klatka piersiowa sięga 2/5 długości przednich kończyn, a brzuch jest lekko podcięty.
U szwedzkich vallhundów zdarzają się zarówno naturalnie krótkie ogony, jak i długie. Oba rodzaje są dopuszczone przez wzorzec. Kończyny są mocnej budowy, a stopy są średniej wielkości, o owalnym kształcie i mocnych opuszkach. Västgötaspetsy poruszają się harmonijnie.
Sierść szwedzkich vallhundów jest szorstka i średniej długości. Włos okrywowy ściśle przylega do ciała. Podszerstek za to jest gęsty i miękki w dotyku. Krótszy włos występuje na przedzie kończyn. Nieco dłuższy znajdziemy za to na szyi, klatce piersiowej, brzuchu, łapach, pośladkach oraz z tyłu tylnych kończyn. Najbardziej pożądanymi kolorami, jeśli chodzi o umaszczenie, są:
-
szary,
-
szarawo brązowy,
-
szarawo żółty,
-
czerwonawo brązowy
z ciemniejszymi włosami na grzebie, bokach tułowia oraz szyi.
Jaśniejszy kolor może występować jedynie na kufie, klatce piersiowej, brzuchu, pośladkach, łapach oraz stawie skokowym. Najbardziej pożądanym jaśniejszym znaczeniem jest tzw. uprząż, czyli jaśniejszy włos na łopatkach. Włosy białe mogą występować jedynie w postaci wąskiej strzałki, wokół szyi w postaci delikatnego naszyjnika, na przednich i tylnych kończynach oraz klatce piersiowej.
Västgötaspets – charakter
Szwedzkie vallhundy są psami aktywnymi, lubiącymi ruch i zabawę. Są pozytywnie nastawione zarówno do ludzi, jak i do przedstawicieli swojego gatunku. Są odważne i inteligentne. Chętnie współpracują z człowiekiem i lubią się uczyć nowych rzeczy. Są również bardzo dobrymi stróżami. Mogą mieć jednak tendencję do bycia nadmiernie szczekliwymi i na to trzeba zwrócić uwagę już od szczeniaka.
Västgötaspets – zdrowie
Västgötaspetsy cieszą się zazwyczaj dobrym zdrowiem i są rasą długowieczną.
Västgötaspets – pielęgnacja
Rasa ta jest łatwa w pielęgnacji. Oprócz dbania o stan uszu, oczu i pazurów wymaga jedynie intensywniejszego wyczesywania w okresie linienia.
Västgötaspets – dla kogo?
Szwedzkie vallhundy sprawdzą się idealnie jako psy rodzinne. Będą też niestrudzonymi towarzyszami osób lubiących aktywny tryb życia. Ich niespożyta energia oraz chęć współpracy, predysponują je także do uprawiania psich sportów. Nie powinny sprawiać problemów nawet mniej doświadczonym właścicielom pod warunkiem zapewnienia im odpowiedniej dawki ruchu.